پس از آنکه در سال گذشته تعدادی از علما و اندیشمندان مصری از دانشگاه‌های این کشور و به‌ویژه الازهر با سفر به ایران در ایام تاسوعا و عاشورا از چگونگی برگزاری این مراسم آشنا شدند، سال جاری، احمد الطیب شیخ الازهر سفر علمای الازهر را به ایران ممنوع کرد.

بنابر این گزارش، این دستور شیخ الازهر پس از آن صورت گرفت که دفتر حفظ منافع ایران اقدامات لازم از جمله تهیه بلیط و ویزا برای این تعداد از علمای الازهر را انجام داده بود اما آنها پس از دستور شیخ الازهر از دفتر حفظ منافع ایران عذرخواهی کردند.

دکتر فرید حماده معاون رئیس دانشگاه الازهر، دکتر علوى امین استاد دانشگاه الازهر و محمود شعیب، دبیرکل دانشگاه الازهراز جمله افرادی بودند که پس از دستور مستقیم احمد الطیب به دکتر اسامه العبد رئیس دانشگاه الازهر از سفر به تهران انصراف داده‌اند.

احادیث و روایات بسیار زیادی از ائمه معصومین (ع) درباره اهمیت عزاداری و اندوه روز عاشورا و بزرگداشت این روز بسیار بزرگ که شهادت سومین پیشوای شیعیان مسیر بشریت را از انحراف نجات داد ذکر شده است.

امام رضا(ع) می‌فرمایند: "هر که در روز عاشورا کار و کسب خود را فرو گذارد، خداوند حاجت‏‌های دنیا و آخرت او را بر آورده سازد2".

امام صادق(ع) فرموند: "روز شهادت امام حسین علیه‏‌السلام سوگ‌ناک‏ترین روزها است3".

همچنین آن حضرت به مسمع که از سوگواران و گریه کنندگان بر عزای حسینی بود، فرمود: "خدای، اشک تو را مورد رحمت قرار دهد. آگاه باش، تو از آنانی که از دلسوختگان ما به شمار می‌آیند، و از آنانی که با شادی ما شاد می‌شوند و با اندوه ما غمگین می‌گردند. آگاه باش! تو هنگام مرگ، شاهد حضور پدرانم بر بالین خویش خواهی بود4".

امام رضا(ع) همچنین فرمودند: "روز عاشورا، روز مصیبت و حزن و گریه (امام کاظم علیه‏‌السلام) بود و می‏‌فرمود:"در چنین روزی بود که حسین علیه‏‌السلام کشته شد5".

منبع:

1- علل الشرائع: 227 / 2 منتخب میزان‌الحکمة: 382

2- علل الشرائع، ص 227.

3- علل الشرائع، ص 225.

4- وسائل الشیعه، ج 10، ص 397

5- الأمالی، صدوق، ص 128.

عثمان بن خالد جهنی ادامه مطلب...

عبیدالله [عبدالله] بن حصین ازدی

از سرهنگان لشگر عمر بن سعد و از عناصر خبیث در کربلا که از عطش حسین بن علی علیه السلام و یارانش اظهار خوشحالی می نمود!
او را از قبیله «بجیله» می دانند.
روز هفتم محرم سال 61 هـ.ق، در نهضت حسینی در کربلا که عمربن سعد به دستور «ابن زیاد» آب فرات را بر سپاه حسینی بست و بسیاری از لشگرش را در اطراف آنجا فرستاد تا میان حسین و یارانش با آب، مانع شدند، «عبدالله بن حصین ازدی» در میان لشگر عمر سعد حاضر بود آنان را در اینکار همراهی و به این عمل، افتخار می کرد. از بین قبیله بجیله با صدای بلند فریاد زد و گفت: ای حسین، این آب را که همرنگ آسمان می بینی، به خدا قطره ای از آن را نچشی تا از تشنگی بمیرید.
حسین بن علی (ع) او را نفرین کرد و فرمود: خدایا او را از تشنگی بکش و هرگز او را نیامرز! (طبری)

پایان زندگی ننگین او:
حمید بن مسلم تاریخ نگار کربلا روایت می کند: من بعد از واقعه کربلا او را (عبدالله بن حصین ازدی) که بیمار بود، ملاقات کردم و به آن خدائیکه معبودی جز او نیست، دیدم آب می آشامید تا شکمش پر می شد، آنگاه آن را قی می کرد (برمی گرداند) و فریاد می زد: تشنه ام، تشنه ام دوباره آب می خورد تا شکمش بالا می آمد و باز فریاد می زد: العطش، العطش و سیراب نمی شد. و دائما همین کارش بود تا جانش در آمد و هلاک شد. (لعنة الله علیه).

منابع:

1- نفس‌المهموم    

2- ارشاد (مفید ج 2)    

3- فرهنگ عاشورا

عبیدالله بن عباس سلمی
ادامه مطلب...

عبدالله بن مسلم بن ربیعه حضرمی ادامه مطلب...

شریح قاضی ادامه مطلب...

شمربن ذی الجوشن
نام اصلی او شمرابن فرط ضیابی کلابی، از طایفه بنی کلاب، از فرماندهان جنایتکار و بی رحم سپاه کوفه و از بزرگترین قاتلان تاریخ، قاتل امام سوم شیعیان حسین بن علی علیه السلام و از مسببان شهادت اهل بیت پیامبر اسلام و اصحاب امام حسین علیه السلام است. پدرش "ذی الجوشن" که در آغاز اسلام از مسلمان شدن امتناع کرد و به دعوت پیامبر اعتنایی نکرد، تنها وقتی که متوجه پیروزی مسلمانان بر مشرکین شد، اسلام آورد و اسبی بنام "عرجاء" را بعنوان هدیه نزد پیغمبر برد ولی ایشان، هدیه او را قبول نکردند. از مادر "شمر" هم به پست فطرتی و پلیدی یاد شده و چون او دامنش به گناه بی عفتی آلوده شده بود لذا این فرزند (شمربن ذی الجوشن) از راه نامشروع به دنیا آمد. شمر، مردی زشت رو و پیس و آبله رو، و از روسای هوازن بود. اگر چه اول با امیرالمومنین علی بن ابیطالب بیعت نمود و در جنگ صفین در لشگر آن حضرت بود و ضربتی از سپاه شام خورد و مجروح شد او بعدا به گروه خوارج پیوست و در کوفه مسکن کرد و در آن شهر به روایت حدیث پرداخت. او همیشه کینه آل علی را در دل داشت و منتظر فرصت مناسبی بود تا این کینه و عقده های دلش را بیرون بریزد. سال 61 هجری قمری که حرکت امام حسین علیه السلام به سمت عراق شد، شمر اخبار این حرکت را دقیقا پی گیری می کرد. جاسوسان او مسیر حرکت امام را تا ورود به کربلا، برای او گزارش میدادند. در تاریخ این واقعه عظیم، شمربن ذی الجوشن از طرف دولت وقت و دشمنان اسلام، چند جا نقش اساسی داشت.

ادامه مطلب...

سنان بن انس (بن عمرو) نخعی
از فرماندهان سپاه عمر بن سعد در عاشورا (61 هـ.ق) که حضرت حسین بن علی (ع) را به شهادت رساند. او از جانیان بزرگ تاریخ است که در واقعه کربلا در قیام امام حسین (ع)، در شنیع ترین جنایت ها، نامش مطرح است.
زمانی که کوفیان (لشگر عمرسعد) به حسین علیه السلام حمله کردند و هر کسی از یک سو آن حضرت را آماج تیر و نیزه قرار داد تمام مقاتل اتفاق نظر دارند بر اینکه: سنان بن انس در آخرین لحظه، نیزه ای بر پشت آن حضرت زد. و آن حضرت از اسب بر زمین افتاد و نیزه از سینه اش بیرون زد، آن ملعون سپس در گلوی امام علیه السلام، تیری فرو کرد. «لمعات الحسین». ادامه مطلب...