12 هزار وهابى غافلگیرانه به ضریح امام حسین(علیه السلام) هجوم ‏آوردند، بعد از آن که به غنائم عظیمى دست‏ یافتند، پیرمردها و زن‌ها و کودکان به شمشیر عرب‌هاى وحشى قتل‏ عام شدند، قساوتشان هرگز اشباع نمى‏ شد و آنقدر کشتند که خون‏ مثل نهر آب جارى شد. از اوایل تشکیل حکومت آل سعود گاهى وهابی‌ها به شهر و نواحى‏مختلف عراق حمله مى‏ کردند بنابه نوشته مورخان حملات وهابیها به‏کربلا و نجف از سال‏1216، زمان حکومت عبدالعزیز آغاز شد و تابعد از سال 1225 دوران حکومت‏ سعود بن عبدالعزیز ادامه داشت ودر طول مدت دوازده سال چندین بار کربلا و نجف و مناطق مرزى ‏عراق مورد تاخت و تاز وهابیها قرار گرفت.

ظاهرا نخستین بار در سال‏1216 بود که سعود بن عبدالعزیز بالشگر عظیمى به کربلا حمله کرد. صلاح الدین مختار، از نویسندگان وهابى در این باره چنین‏مى‏نویسد: «در سال‏1216، امیر سعود(پسر عبدالعزیز) در راس سپاهى ازمردم نجد و عشایر جنوب و حجاز و تهامه و نواحى دیگر به قصدعراق حرکت نمود و در ماه ذیقعده به شهر کربلا رسید و آن رامحاصره کرد، سپاه مذکور باروى شهر را خراب کردند و به زور وارد شهر شدند، بیشتر مردم را در کوچه و بازار و منازل به قتل ‏رسانیدند و نزدیک ظهر با اموال و غنائم فراوان از شهر خارج‏ شدند و در آبى به نام ابیض گرد آمدند، خمس اموال را خود سعود برداشت و بقیه را به هر پیاده یک سهم و به هر سواره دو سهم‏ قسمت کرد» .

مورخ نجدى، شرح واقعه مزبور را این‏طور نوشته است که: «در سال‏1216 در ماه ذیقعده سعود، با سپاهى مرکب از جمیع‏ شهرنشینان و بادیه ‏نشینان نجد و جنوب و حجاز و تهامه و نقاط دیگر به قصد حمله به سرزمین کربلاى حسینى(علیه السلام) حرکت کرد و دربیرون شهر فرود آمد.

سپاه مزبور دیوار شهر را خراب کردند و به‏زور وارد شهر شدند، بیشتر مردم را در بازارها و خانه‏ ها به قتل ‏رسانیدند و گنبد روى قبر را ویران ساختند و صندوق روى قبر راکه زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده شده بود، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا ونقره و قرآن‌هاى نفیس و غیر آنها هرچه یافتند، غارت کردند،نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند در حالى که قریب به دو هزار تن‏از اهل کربلا را کشته بودند.

مورخ نجدى، شرح واقعه مزبور را این‏طور نوشته است که:

«در سال‏1216 در ماه ذیقعده سعود، با سپاهى مرکب از جمیع‏ت شهرنشینان و بادیه‏ نشینان نجد و جنوب و حجاز و تهامه و نقاط دیگر به قصد حمله به سرزمین کربلاى حسینى(علیه السلام) حرکت کرد و دربیرون شهر فرود آمد. سپاه مزبور دیوار شهر را خراب کردند و به‏ زور وارد شهر شدند، بیشتر مردم را در بازارها و خانه‏ ها به قتل‏ رسانیدند و گنبد روى قبر را ویران ساختند و صندوق روى قبر راکه زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده شده بود، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا ونقره و قرآنهاى نفیس و غیر آنها هرچه یافتند، غارت کردند، نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند در حالى که قریب به دو هزار تن‏از اهل کربلا را کشته بودند .

صلاح الدین مختار، پس از نقل سخن ابن بشر، مى ‏گوید که: «امیر سعود به شهرى حمله برد و قتل و غارت کرد که در نظرشیعه، شهرى است که رعایت احترام آن لازم است‏».

و یکى از مستشرقین درباره جنایات هولناک وهابی‌ها در کربلا،مى ‏نویسد: «12 هزار وهابى غافلگیرانه به ضریح امام حسین(علیه السلام) هجوم ‏آوردند، بعد از آن که به غنائم عظیمى دست‏ یافتند، هرچه ‏مى‏ توانستند با خود حمل کردند و هرچه باقى ماند، طعمه حریق‏ ساختند، پیر مردها و زنها و کودکان به شمشیر عرب‌هاى وحشى قتل ‏عام شدند، قساوت شان هرگز اشباع نمى ‏شد و آنقدر کشتند که خون‏ مثل نهر آب جارى شد و در نتیجه در این حمله سبعانه بیش ازچهار هزار نفر به قتل رسیدند و آنچه غارت کردند و با خودبردند بیش از چهار هزار بار شتر بود و بعد از غارت و کشت وکشتار ضریح امام و هرچه در اطراف آن بود، کوبیدند و به صورت‏ تل خاکى درآوردند و همه چیز را ویران ساختند و به خصوص ‏مناره ‏ها و قبه‏ ها را به اعتقاد این که از طلا ساخته شده ‏اند».

مرحوم علامه سید محمد جواد عاملى مولف «مفتاح الکرامه‏» که‏ حمله سبعانه وهابیان به کربلا و نجف در حال حیات او اتفاق‏ افتاده و خود شاهد حمله آنها به نجف بوده در خاتمه جلد پنجم‏«مفتاح ‏الکرامه‏» مى ‏نویسد: «سعود وهابى که در سرزمین نجد سر به شورش برداشته و در منطقه‏ آشوب به پا کرده بود، بدعت‌هاى زیادى در دین گذاشت و خونهاى ‏زیادى از مسلمانان بریخت و قبور ائمه شیعه را با خاک یکسان‏ کرد و در سال‏1216 به مشهد حسین(علیه السلام) هجوم بردند، مردان وکودکان را کشتند، اموال مردم را گرفتند و در بى ‏احترامى نسبت ‏به آستان مقدس زیاده‏ روى کردند و آن را ویران ساختند و از ریشه‏ درآوردند و آنچنان در حرم شریف فساد و ویرانى بار آوردند که‏ خدا مى‏ داند»