.jpg)
جنگ و گنج: تا به حال اینگونه او را ندیده بودم، یک به یک شهدا را یاد می‌کرد و برای‌شان گریه می‌کرد؛ گفتم حالا چرا اینقدر ناراحتی؟ گفت: «بیشتر برای زمان بعد از شهادتم، ناراحتم». متوجه حرفش نشدم، با تعجب گفتم: بعد از شهادت که ناراحتی نداره! گفت: «برای ما داره»!سردار کمیل، مشاور عالی فرماندهی کل سپاه، خاطره‌ای آموزنده و تکان‌دهنده از همرزم شهیدش، سرلشکر «محمدحسن طوسی»، قائم مقام لشکر 25 کربلا نقل کرده است؛ در این خاطره که در وبلاگ لشکر 25 کربلا منتشر شده، آمده است:
یک روز بعد از پایان عملیات والفجرهشت، شهیدطوسی تویوتا را روشن کرد، حرکت کردیم به سمت اهواز.
در حال طی کردن مسیر اروندکنار – آبادان، بودیم. فضایی معنوی و روحانی در خلوت من و شهیدطوسی ایجاد شده بود، یاد دوستان و یاران شهیدمان می افتادیم. نامشان را می بردیم و به حال آنها غبطه می خوردیم.
تو همین حال وهوا سیر می کردیم. شهید طوسی از فراغ دوستانش خیلی نارحت بود، احساس دلتنگی اش با نفس کشیدن های عمیق و چهره غم انگیزش مشخص می شد.
من هم، همینطور نام دوستان را یکی یکی می بردم؛ اشک دور چشمانمان حلقه زده بود.
شهید طوسی با صدایی لرزان و با بغضی بی درمان، لب به سخن گشود و یادی از دوستان شهیدش در واحد اطلاعات و عملیات کرد:
- "نصیرائی" شهید شد؛ "مرشدی" شهید شد؛ "بهاور" شهید شد؛ "معصومی" شهید شد؛
توصیفی از احوال شهدای اطلاعات و عملیات می کرد و هر چند لحظه یکبار، آهی از سر فراغ و جدایی می کشید.
و به قول ما مازندرانی ها "نوازش می داد" یا اینکه برای شان "مویه خوانی" می کرد.
بیش از حد ناراحت بود تا حالا او را این گونه ندیده بودم.
تو همین حال و هوا بودیم که شروع کرد به سرزنش کردن خودش. از جاماندگی از قافله ی دوستان شهیدش ناراحت بود و دائماً خودش را سرزنش می کرد. من که حالش را اینگونه دیدم، گفتم:
- «تو هم انشاءالله شهید می شی، همه ما آرزو داریم به شهادت برسیم. دیر یا زود تو شهید می شی، من هم شهید می شم. همانجا دعا کردم:"خدایا از شهدا دورمان نکن"»
شهیدطوسی گفت:
- «بیشتر برای زمان بعد از شهادتم، ناراحتم.»
متوجه حرفش نشدم، با تعجب گفتم:
- «بعد از شهادت که نارحتی نداره!»
گفت:
- «برای ما داره. "نصیرائی" را دیدی؟ "مرشدی" را دیدی؟ "بهاور" را دیدی؟"معصومی" را دیدی؟»
چند تن دیگر از شهدا را نام برد و گفت:
- «دیدی این بچه ها چقدر بچه های مظلوم، چقدر بچه های پرکاری بودند، چه کارهای بزرگی توی جبهه کردند. تو خودت در جبهه شاهد بودی و دیدی که آنها چقدر زحمت کشیدند و چه از خودگذشتگی های بزرگی را انجام دادند و چه نخوابی ها، چه سختی ها و مجروحیتهائی را که متحمل نشدند. وقتی آنها شهید شدند، فقط در همان محدوده ی محل، روستا و یا شهرشان تشییع شدند. هیچ کسی آنها را نمی شناخت و آنگونه که سزاوارشان بود از آنها تجلیل نشد. آنها گمنام و ناشناخته ماندند و شخصیت و زحمات شان برای مردم ناگفته ماند.»
به فکر فرو رفتم، با خود گفتم: یعنی چه این حرف ها؟! چرا طوسی باید ناراحت و نگران بعد از شهادتش باشد؟!
گفتم:
- حالا چرا باید ناراحت باشی؟
گفت:
- «از آنجائیکه من فرمانده این بچه ها بودم، مردم و مسئولین مرا می شناسند. ناراحتم و می ترسم از آن روزی که وقتی من شهید بشوم، تشییع جنازه ام شلوغ شود، صدا و سیما وارد شود، مسئولین بیایند، برایم تبلیغات کنند. کل استان اعلامیه پخش کنند. این است که برای بعد از شهادتم هم ناراحتم. من خودم را شرمنده نصیرائی، مرشدی، بهاور و معصومی و دیگر شهداییکه واقعاً زحمت کشیدند و نامی از آنها نیست، می دانم. من خودم را کوچکتر از آنها می دانم. تلاش و زحمت اصلی به عهده آنها بود ولی چون که من مسئول بودم، از من تجلیل می شود. من خودم را شایسته و سزاوار نمی دانم. آنها هستند که باید تجلیل بشوند.»
شهید طوسی با این اعتقادی که داشت ، خدا به او عنایت کرد و بعد از شهادتش، مفقود ماند و تشییع نشد. مدتها از زمان شهادتش گذشت، آن چیزی که دوست داشت، اتفاق افتاد و دوستان شهیدش در واحد اطلاعات و عملیات شناسایی شدند و از آنها تجلیل شد تا اینکه بعد از 8 سال در سال 1374 پیکر پاک سرلشکر دلیر اسلام شهید محمدحسن طوسی به همراه هفتاد و چند تن از شهدای مازندران تشییع شد.
