علمای نامی و ربانی شیعه غرق در عشق چهارده نور مقدس علیهم السلام هستند . آنان شیفته و شیدای پیامبر و فرزندان پاک و منزه و مطهرشان می باشند و به این عشق و محبت می بالند .

طلاب در زندگی خود نباید هرگز از یاد و نام و ذکر اهل بیت علیهم السلام حتی برای لحضه ای غافل شوند . طلبه یعنی کسی که طالب خدمت به اسلام است و خدمت به اسلام بدون عشق و محبت و ارادت به پیشوایان آییناسلام معنا و مفهوم ندارد .

طلبه اگر عشق و محبت به اهل بیت در وجود او کم باشد به جای این که به اسلام و مسلمانان خدمت کند به خود خدمت خواهد کرد و دین را وسیله رسیدن به دنیا قرار خواهد داد!

نگاهی گذرا به زندگی مراجع و علمای ربانی گذشته و فعلی اگر بیندازیم یکی از ویژگی های بارز و مشترک تمام این بزرگ حامیان حریم ولایت را عشق و محبت و ارادت به ساحت مقدس آل الله علیهم السلام خواهیم یافت .

امام علی علیه السلام درباره جایگاه والا و بی نظیر اهل بیت علیهم السلام می فرماید : الا ان مثل آل محمد صلی الله علیه و آله کمثل نجوم السماء ، اذا خوی نجم طلع نجم ، فکانکم قد تکاملت من الله فیکم الصنائع ، و اراکم ما کنتم تاملون.

  هان! مثل خاندان محمد صلی الله علیه و آله مثل ستارگان آسمانند که هرگاه ستاره ای ناپدید شود ستاره ای دیگر آشکار می گردد ، پس چنان است که نعمتهای خداوند در میان شما کامل گشته و آنچه را آرزو می کردید به شما ارائه کرده است.(1)

  عشق به پیامبر و خاندان معصومش نشانه و علامت شیعه معرفی شده است و هر که دلش از عشق این عزیزان خدایی خالی باشد شایسته نیست که نام شیعه را بر خود گذارد و خویشتن را شیعه بداند. 

   امیرالمومنین علی علیه السلام ، مقتدا و مراد شیعیان درباره نشانه های شیعه گری می فرمایند : 

 ان الله تعالی اطلع الی الارض فاختارنا ، و اختار لنا شیعة ینصروننا ، و یفرحون لفرحنا ، و یحزنون لحزننا ، و یبذلون انفسهم و اموالهم فینا ، فاولئک منا و الینا و هم معنا فی الجنان

.خداوند متعال به زمین نگریست و ما را انتخاب کرد و برای ما پیروانی برگزید که یاریمان کنند و از شادی ما شادمان شوند و از اندوه ما ، اندوهناک ، و در راه ما جان و مال خود را نثار کنند ، آنان از مایند و رو به سوی ما دارند و در بهشت با ما هستند.(2)  

   یکی از مراجع گذشته که در عشق آل الله غرق شده بود حضرت آیت الله العضمی میرزا جواد آقا تبریزی است . ایشان حقیقتاٌ شیفته و شیدای پیامبر وفرزندان پاک و مطهرشان بود. فرزند ایشان درباره عشق بالا و زائد الوصف وی به سرور زنان عالم حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها این چنین می گوید : 

« حرکت مرحوم میرزا ( ره ) با پای برهنه با جمعی از فضلا و طلاب و مومنین در روز سوم جمادی الثانی ، یعنی روز شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در فصل گرما واقع می شود ، گرما بسیار سوزاننده بود ، حتی یک گام بر روی آسفالت و با پای برهنه قدم زدن مشکل بود ، به طوری که من خود با آن که جوان بودم طاقت نداشتم قدمی بردارم .

 لذا رو به مرحوم والد کردم و گفتم : آقا گرما شدید است . شما اگر اذیت می شوید کفش بپوشید ، ایشان همان طور که به سینه می زد و گریه می کرد ، فرمودند : فرزندم ! بگذار پاهایم بسوزد .

 برای مصیبت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها هر کاری بکنم کم است . مگر این دخت رسول خدا صلی الله علیه و آله چه گناهی داشت که این همه ظلم در حق او مرتکب شدند ، پسرم مگر مصیبت حضرت کم بود ؟ ما هر کاری در مصیبت بی بی دو عالم کنیم کم کرده ایم .

مرحوم میرزا (ره ) از شدت سوزش پایشان سرخ شده بود . وقتی به خانه برگشتیم ، کف پای ایشان بر اثر شدت گرمای سوزان آسیب دیده بود ، ولکن ایشان اشک می ریخت و می فرمود : این برای مصیبت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها کم است .

گریه بر مصائب اهل بیت کلید نجات هر انسانی است . علمای بزرگ هرگاه یادی از مصائب اهل بیت می شود همانند کودکی در فراق مادر زار زار گریه می کنند .(3)

اما علی بن موسی الرضا علیهما السلام درباره ارزش والای گریه بر مصائب خاندان رسالت می فرمایند :  

 هر آن کس که مصائب ما را به یاد آورد و گریه کند روز قیامت با ما و در درجه ما باشد ، و کسی که چون مصائب ما را به یادش آرند ، بگرید و دیگران را بگریاند دیده اش گریان نشود در روزی که چشمها گریان بوند و هر کسی که در مجلسی حضور یابد که امر ما را در آن مجلس زنده می دارند دلش نمیرد در روزی که دلها بمیرند.(4) 

  امام صادق علیه السلام در این راستا این گونه می فرمایند : 

 هر آن کس که ما را یاد کند یا چون ما را بیاد آورند به اندازه بال مگسی اشک از دیدگانش جاری شود گناهانش آمرزیده گردد گرچه به اندازه کف دریا باشد.(5)    

 هم چنین آن حضرت در این باره می فرمایند:   کسی که در مصائب وارده بر ما اندوهگین باشد نفسی که می کشد (نزد خداوند) تسبیح و اندوهش بر ما عبادت و پنهان داشتن اسرار ما جهاد در راه خداست.(6)  

 آیت الله تبریزی با دلی نازک و قلبی پاک در تمام ایام سوگواری و پنج شنبه ها در منزل خود مجالس عزا به پا می کرد که از معنویت و صفای خاصی برخوردار بود .

فرزند ایشان درباره گریه پدرشان بر مصیبت های اهل بیت علیهم السلام می گوید :

فقیه مقدس ، مرحوم میرزا جواد تبریزی دو دستمال سیاه داشتند که ایام عزا و روضه با خود حمل می کردند و هنگام ذکر مصیبت ، اشک هایشان را با آن خشک می کردند و همواره از دستمال ها مواظبت می کردند و بعد از فراغت از مجالس در جای خاص قرار می دادند و بار ها و بار ها به فرزندان خود می گفتند : « اگر من از دنیا رفتم ، این دستمال ها را در کفن من قرار دهید . »

بعد از رحلت ایشان ، فرزندانشان  دستمال ها را قبل از کفن کردن ، هر چه جستجو کردند پیدا نکردند تا آن که نوبت به کفن کردن مرحوم میرزا ( ره ) رسید .

 همین که کفن را باز کردند ، ناگهان مشاهده شد دستمال ها در کفن است و معلوم شد که مرحوم میرزا ( ره ) قبل از رفتن به بیمارستان ( که آخرین بستری ایشان بود و در همان بیمارستان از دنیا رفتند ) دستمال ها را در کفن خود قرار داده اند و قبل از کفن کردن حجت الاسلام والمسلمین مشکاة یکی از دستمال ها را در دست راست مرحوم میرزا ( ره ) و دیگری را بر سینه مبارکشان جای دادند و دستمالی که مرحوم میرزا سال ها اشک هایشان را با آن پاک می کردند ، همراه ایشان به خاک سپرده شد تا به گفته مرحوم میرزا ( ره ) این دستمال ها شاهد و فریاد رسی در قبر و قیامت باشد