.jpg)
در آستانه نیمه شعبان سالروز میلاد فرخنده منجی عالمیان قرار داریم.
آنچه بیش از هر چیزی در این روزها احساس می‌شود، تفاوتی است که در حال و هوای شیعیان و دوستداران آن پدر مهربان و آن امام خوبان دیده می‌شود.
هر کس به شکلی به پیشگاه آن امام همام عرض ادب می‌کند و برای شادی قلب نازنینشان عملی که امید دارند آن حضرت را خشنود سازد انجام می‌دهد.
مهدی(عج)، زیباترینِ عالمیان است و او را همچون طاووس بهشتیان(1) خوانده‌اند، و برای همه‌ی منتظران خود دلربایی می‌کند.
امامی است که با آمدن او زمین پس از فراگیر شدن ظلم و جور در آن، به دست با کفایت آن حضرت مالامال از عدل و داد و شادی و سرور می‌شود.
نیمه شعبان فرصتی است که هر یک از ما خود را به وظایفمان نسبت به حضرتش متذکّر شویم. از خود بپرسیم در برابر ولی نعمتمان چه وظیفه هایی داریم و آیا نسبت به آن وظائف، پایبندی داشته ایم یا نه؟!
به طور خلاصه باید عرض کنم شیعیان و پیروان امام عصر ارواحنا فداه در قبال حضرت موعود وظائفی دارند که هم رسم شیعگی و هم ادب حکم می‌کند که به آن وظائف پایبند باشند.
نیمه شعبان فرصتی است که هر یک از ما خود را به وظایفمان نسبت به حضرتش متذکّر شویم. از خود بپرسیم در برابر ولی نعمتمان چه وظیفه هایی داریم و آیا نسبت به آن وظائف پایبندی داشته باشیم یا نه؟!
1- انتظار:
مهم‌ترین وظیفه شیعیان در دوره غیبت است. انتظار به معنی چشم به راه بودن و لحظه شماری کردن برای وصال محبوب است. بدین معنا که آن چنان شوق دیدار امام زمان در انسان موج بزند که سر از پا نشناسد و برای درک آن بهترین پیشوا، بی تاب باشد.
واقعاً چقدر در خود، این حال و هوا را می‌بینیم. چقدر عطش دیدار امام عصر را در خود حس می‌کنیم. آیا انتظار و اشتیاقمان امری تشریفاتی و صرفاً تعارفی کلامی نیست؟ آیا همان‌گونه که برای بیمار خود که در اتاق عمل بر روی او جراحی سختی صورت می‌گیرد و بی‌صبرانه منتظر پاسخ پزشک او مبنی بر موفقیت عمل جرّاحی در راهروهای بیمارستان از این سو به آن سو می‌رویم، برای حضور و ظهور مولایمان حضرت مهدی هم این‌گونه انتظار می‌کشیم؟
نیمه شعبان فصلی است که هر کس باید به خود نمره بدهد و خود را با محک واقعی انتظار و شیوه و سیره ی منتظران حقیقی بسنجد.
دوره‌ی غیبت دوره‌ی انفعال نیست بلکه دوره‌ی انتظار است. دوره ای است که هر روزمان را باید با یاد آن حضرت آغاز کنیم و هر شب که سر بر بالین خواب می‌گذاریم یاد و نام آن حضرت در ذهنمان بر همه‌ی خواب‌ها و ر?یاها سایه بیافکند.
2- دعا برای فرج:
یکی از وظائف مهمی که بر عهده‌ی منتظران نهاده شده است دعا برای آن امام منتَظَر است.
امامی که در تمام لحظات برای تک تک شیعیانش دعا می‌کند و برآورده شدن حاجات و خواسته های آن‌ها را از خدا طلب می‌کند.
واقعاً چقدر در خود، این حال و هوا را می‌بینیم. چقدر عطش دیدار امام عصر را در خود حس می‌کنیم. آیا انتظار و اشتیاقمان امری تشریفاتی و صرفاً تعارفی کلامی نیست؟
امام عصر در بیانی می‌فرمایند:
و اکثروا الدعاء بتعجیل الفرج فَاِنّّ فی ذلک فَرَجُکُم.
برای فرج و نزدیک شدن زمان ظهور بسیار دعا کنید. چرا که گشایش کار شما هم در این دعاست.
یک منتظر حقیقی باید برای سلامتی حضرت دعا کند. برای فرج آن حضرت دعا کند. برای برآورده شدن حاجات آن حضرت دعا کند. نباید روزی بر شیعه منتظر بگذرد در حالی که در بین دعاهای او اثری و خبری از امام عصر(عج) نباشد.
دعا مغز عبادت و بهترین وسیله برای تقرب به محبوب است.
3- انجام وظائف بندگی:
یکی از بهترین راه‌های تقرب به آستان پر مهر آن امام موعود توجه به وظائف و تکالیف شرعی و دینی است.
انسان منتظر با رفتار خود درصدد آشنا نمودن دیگران با یگانه‌ی روزگار، حضرت مهدی اروحنا فداه است.
یک شیعه آگاه و منتظر با تمام وجود مراقب است تا گناهی از او صادر نشود و رفتارهای ناشایست او، بین او و مولایش فاصله نیاندازد.
دلداده‌ی امام عصر نه تنها گناه نمی‌کند بلکه به شدت مراقب است تا تمام وظائف بندگی و واجبات را رعایت کند و با کمترین گناه و خطا موجب آزردگی خاطر امام محبوبش نشود.
اگر شیعیان برای امام عصر روحی فداه به این سه نکته اساسی التزام یابند و به آن پایبند باشند، فکر می‌کنم زمینه برای ظهور امام زمان فراهم‌تر گردد و موانع فرجشان یکی پس از دیگری مرتفع شود.
به امید ظهورشان
