دوستان درختی خوشحال" عنوان سری انیمیشن کوتاه امریکایی است که برای مخاطب بزرگسال در سال 2006 تولید شده و به مرور پخش شده است. هر قسمت این مجموعه سه فصلی، انمیشین کوتاهی است (بین یک تا سه دقیقه) که طی آن یک یا چند موجود دوست داشتنی مورد سلاخی قرار می گیریند و  شدیدا مجروح شده یا در میگذرند.

با دیدن یک قسمت از این سری به سرعت با ذات آزار دهنده آن آشنا خواهید شد. رسالت این سری آزار دادن مخاطب از طریق نمایش صحنه های به شدت خشن می باشد لذا این مجموعه به هیچ عنوان مناسب کودکان نیست که همین امر با ماهیت انیمیشن در تضاد است چرا که ماهیت پویانمایی در اختیار کودکان بوده و هست.

سازندگان دوستان درختی، «کن ناوارو»، «روده مونتیجو» و «آبری آنکروم» هستند. جالب است بدانید هر سه ی این افراد اصلیتی شرقی دارند و در کارنامه ی خود به جز این اثر کار سینمایی مهم دیگری ندارند، با این حال انیمیشنی که آن ها ساخته اند در حد قابل قبولی به محبوبیت رسیده و حتی پای این مجموعه را به بازی های کامپیوتری نیز باز کرده است و موفقیت مالی قابل توجهی را برای خالقین خود به ارمغان آورده است.

کاراکتر های حاضر در این پویانمایی چندین (حدود پانزده) موجود تقریباً دوست داشتنی هستند که به سه دسته ی بی دست و پا، ابله و روانی تقسیم می شوند. برای مثال اسپلندید موجودی شبیه به سنجاب و آبی رنگ است که در نقش سوپر قهرمان ظاهر می شود و معمولا برای نجات یک فرد، عده ی زیادی را به کشتن می دهد. وی در تقسیم بندی در گروه ابله ها قرار می گیرد. کاراکتر گیگلز، سنجاب صورتی رنگ مؤنث است که همواره به طرزی فجیع نابود می شود. بدون شک وی در گروه بی دست و پایان حاضر می شود و در نهایت فیلیپی، او لباس سربازی به تن دارد و با اتفاقات کوچک عصبی می شود و همه را به خاک و خون می کشد. وی در دسته ی روانی ها حضور دارد.

واکنش ها نسبت به این انمیشن های کوتاه بسیار متفاوت بوده است. گروهی  از این سری لذت برده اند و عده ای دیگر به شدت به مقابله با آن پرداخته اند. حضور خشونت در انیمیشن های شرقی به خصوص ژاپنی مورد عجیب و غیر قابل پیش بینی نیست و نخواهد بود. همواره خشونت در کارتون های مربوط به سامورایی ها حضور داشته و با آن پیوند قابل قبولی بر قرار کرده است اما نوع خشونت حاضر در دوستان درختی متفاوت است. این جا دیگر بحث قبیله و تعصب در میان نیست... در این کارتون، کاراکترها بی دلیل و به صورت احمقانه کشته می شوند. طرز کشته شدن نیز خیلی دردناک تر از نصف شدن با یک شمشیر است و حتی گاهی برای از بین رفتن کارکتر ها هیچ منطقی وجود ندارد و فقط چون باید بمیرند، کشته می شوند.

اگر شما هم همواره جز آن دسته از افرادی بوده اید که دوست دارند تام، جری را بگیرد و وی را به قتل برساند یا همیشه دوست دارند کایوت مادر مرده دستش به رود رانر(همان میگ میگ بچگی هایمان) برسد، با این حال به هیچ وجه نمی توانید خشونت دیوانه وار این انیمیشن را توجیه کنید. چرا که همیشه به خشونت انیمیشنی مثل تام و جری عادت کرده ایم... خشونتی که تام با چکش بر سر جری می کوبد و جری بعد از سرگیجه ای کوتاه به کار خود ادامه می دهد. اما اگر تام و جری به سبک دوستان درختی ساخته می شد وقتی تام با چکش بر سر جری می کوبید وی منفجر می شد و خون همه جا را فرا می گرفت و احتمالا صحنه ای نیز از مغز بیرون ریخته ی جری می دیدیم. خشونت موجود در دوستان درختی خوشحال با خشونت حاضر در سری فیلم های ارّه قابل مقایسه است و حتی گاهی ارّه را نیز شکست می دهد. البته عده ای از افراد برای نشان دادن مقاومت خود نسبت به خشونت، تظاهر به علاقه مند بودن این سری می کنند ولی اگر کسی پیدا شود که این سری را از ته دل دوست داشته باشد حتما ریشه در مشکلات روانی وی خواهد داشت. سازندگان که دیگر جای خود را دارند.

در پایان باید بگوییم علاقه داشتن به چنین خشونتی چیزی نیست که از ذات انسان سر چشمه گرفته باشد. اگر انسان به جایی رسیده که می تواند از دیدن خشونتی این چنینی لذت ببرد باید برای خود تاسف بخورد. شاید بگویید که هرچه باشد این سری انیمیشن است و آنقدر جدی نیست که لازم باشد آن را اینگونه بررسی نمود امّا با احتساب اینکه مخاطب اصلی این انیمیشن بزرگسالان هستند به خوبی نمایان می شود که نباید از آن غافل بود و به صرف اینکه انیمیشن است از تحلیل آن دست کشید. چرا که معمولا صحنه های خشن در فیلم های ترسناک و هیجانی به گونه ای طراحی می شوند که مخاطب بترسد. به گونه ای که مخاطب به هیچ وجه نمی تواند از این صحنه ها لذت برده و بدان بخندد، اما چیزی که در دوستان درختی وجود دارد متفاوت است. سازندگان قصد دارند تا مخاطبشان به صحنه های خشن بخندد و حتی نسبت به آن ذهنیت مثبتی داشته باشند. همین امر است که باعث می شود شدت تخریبی این انیمیشن نسبت به فیلم های ترسناک بیشتر باشد.