امام صادق سلام الله علیه :

اِعْلَموا اَنَّ اللّه‏َ تَعالى یُبْغِضُ مِنْ خَلْقِهِ الْمتَلَوِّنَ، فَلا تَزولوا عَنِ الْحَقِّ وَاَهْلِهِ؛

بدانید که خداوند از انسان‏هایى که دائما رنگ عوض مى‏کنند نفرت دارد. پس از حق و اهل آن جدا نشوید.

امالى مفید، ص137، ح 6

ادامه مطلب...

امام صادق سلام الله علیه :

لَستُ اُحِبُّ أن أرَى الشّابَّ مِنکُم إلاّ غادِیا فی حالَینِ : إمّا عالِما أومُتَعَلِّما

دوست ندارم جوانى از شما [شیعیان] را جز بر دو گونه ببینم : یا دانشمند یا دانشجو .

أمالى طوسى: ص 304

پیامبر صلى‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله :

اَلسَّخىُّ قَریبٌ مِنَ اللّه‏ِ ، قَریبٌ مِنَ النّاسِ ، قَریبٌ مِنَ الجَنَّةِ؛

سخاوتمند به خدا، مردم و بهشت نزدیک است.

بحارالأنوار، ج 73، ص 308، ح 37

یزید که حضور اهل بیت‌علیهم‌السلام را برای حکومت خود خطری بزرگ می دانست مترصد بود تا در فرصتی مناسب آنها را به جایی غیر از شام اعزام کند که این فرصت با طرح سه درخواست از سوی امام زین العابدین‌علیه‌السلام به دست آمد.

امام فرمود:

اول:یک بار دیگرمی خواهم رخسار پدرم را ببینم.

دوم: آنکه دستور دهی هر چه از ما غارت برده اند بازگردانند.

سوم:اگر تصمیم به قتل من گرفته ای فردی مورد اعتماد را با این زنان همراه کن تا آنها را به حرم پیامبر(صلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم) بازگردانند.

یزید پاسخ داد، خواسته اول تو هرگز برآورده نخواهد شد.

درخواست دوم را به چندین برابر جبران می کنم و در مورد سوم جز تو کسی همراه زنان نخواهد بود.

امام فرمود:

اموالت را نمی خواهم و بر تو ارزانی باد،آنچه از ما غارت شده است بازگردان زیرا در میان آنها مقنعه، گردنبند و پیراهن مادرمان فاطمه‌سلام‌الله‌علیها قرار دارد.

یزید فرمان داد آنها را باز گردانند و دویست دینار نیز به آنها افزود و اسیران اهل بیت را به سوی مدینه باز گرداند.

امام آن دینارها را به مستمندان شام بخشید(1).

هنگام حرکت، یزید، مقداری وسایل را به همراه کاروان فرستاد و به ام کلثوم گفت: اینها در قبال مصایبی است که بر شما وارد شد.

ام‌کلثوم فریاد زد:

چقدر تو بی حیا و بی شرمی! برادرم حسین‌(علیه‌السلام) و اهل بیت او را کشته ای و به ما مال و منال می دهی؟! هرگز این اموال را نمی پذیرم(2).

حرکت از شام

پس از هفت روز حضور تلخ و جانکاه، نعمان بن بشیر،(3) به فرمان یزید، وسایل سفر اهل بیت را فراهم، و آنان را همراه با فردی امین به سوی مدینه روانه کرد(4). در مسیر راه هر جا که کاروان فرود می آمد آن ماموران از خاندان رسالت فاصله می گرفتند و تا رسیدن به مدینه این روش ادامه داشت(5).

*************************************

پی نوشت ها:

1- الملهوف، ص 82، زخّار، قمقام، ص 579، با اندکی اختلاف.

2- بحار الانوار، ج 45، ص 197.

3- سلف عبیدالله بن زیاد در کوفه بود که پس از هلاکت یزید مردم را به بیعت با عبیدالله بن زبیر دعوت کرد. الاستیعاب، ج 4، ص 1496.

4- زخّار، قمقام، ص 579.

5- وقعه الطّف، ص 372.

امام صادق سلام الله علیه :

إنّ اللَّهَ عَزَّوجلَّ یُبغِضُ کَثرَةَ النَّومِ، وکَثرَةَ الفَراغِ؛

خداوند عزّوجلّ، خواب زیاد و بى‏کارى زیاد را دشمن دارد.

کافی: ج 5، ص 84، ح 3

امام باقر سلام الله علیه :

سَهَرُ لَیلَةٍ مِن مَرَضٍ أو وَجَعٍ أفضَلُ وأعظَمُ أجراً مِن عِبادَةِ سَنَةٍ؛

شب بیدارى به خاطر بیمارى یا درد، پاداشى برتر از یک سال عبادت دارد.

کافی: ج 3، ص 114، ح 6

امام علی سلام الله علیه:

فى سَعَةِ الاَْخْلاقِ کُنوزُ الاَْرْزاقِ؛

گنج‏هاى روزى در وسعت اخلاق نهفته است.

کافى، ج 8 ، ص 23

«بوی سیب و حرم حبیب و حسین غریب و کرب و بلا». این نوحه مشهور و محبوب را در سالهای اخیر بارها شنیده ایم. اما بوی سیب چه ارتباطی با حرم امام حسین(ع) دارد؟ آیا درست است که می گویند از قتلگاه و ضریح مطهر امام حسین(ع) می شود عطر سیب استشمام کرد؟

نگاهی به منابع روایی و کتابهای معتبر شیعی، راز بوی سیب را این طور می گشاید:

در کتاب شریف «بحارالانوار» جلد 43 ، صفحه 289 ماجرای عطر سیب به نقل از «حسن بصری» و «ام سلمه» این طور آمده است :«حسنین وارد شدند بر رسول خدا، و جبرئیل در نزد آن حضرت بود. پس ایشان در اطراف او گردیدند، به گمان این که دحیه‏ی کلبی است. جبرئیل، دست خود را حرکت داد، مانند کسی که از کسی چیزی بگیرد.

پس سیبی و بهی و اناری آورد و به ایشان داد. روی ایشان از خوشحالی برافروخت و دویدند به نزد جد خود. حضرت از ایشان گرفت و بویید و فرمود: بروید نزد پدر و مادر خود. پس رفتند و هیچ یک از آن نخوردند تا این که پیغمبر به نزد ایشان رفت و همه با هم خوردند، و هر چند از آن می‏خوردند، به حال خود عود می‏نمود (بازمی‏گشت) و به همین حالت بود، تا زمانی که حضرت فاطمه علیهاالسلام وفات نمود.

حسین علیه‏السلام فرمود: که انار، مفقود شد، و چون امیرالمؤمنین علیه‏السلام شهید گشت، به، مفقود شد، و سیب به حال خود بود، تا وقتی که آب را به روی ما بستند. پس چون تشنگی بر ما غالب می‏شد، آن را بو می‏کردم، اندکی تشنگی من ساکن می‏شد.

عاقبت، چون تشنگی من به نهایت رسید، دندان بر آن فشردم و یقین به هلاک نمودم. حضرت سجاد علیه‏السلام می‏فرماید که این سخن را از پدر بزرگوارم شنیدم یک ساعت قبل از شهادتش، و چون شهید گردید، بوی سیب از محل شهادتش استشمام می‏شد، ولی خودش را نیافتند، و این رایحه، در آن محل باقی است، و هر کس از زواربخواهد استشمام رایحه‏ی آن را نماید، در وقت سحر، به زیارت رود که اگر از مخلصین باشد، آن را استشمام خواهد نمود.»

مشابه این داستان را هم «ابن شهر آشوب» در کتاب «مناقب» جلد 3 ، صفحه 391 .بیان کرده است. ماجرای عطر سیب در کتاب منتهی الآمال نیز آمده است.