حدود یکسال پس از واقعه 18 تیر در شهریور ماه سال 1379 دفتر تحکیم وحدت که طی یکسال گذشته تجربه تلخی از خود در اذهان عمومی به جای گذاشته بود ، علی رغم اعتراضات مردمی هفتمین اجلاس خود را با عنوان "آینده اصلاحات در ایران" در شهرستان خرم آباد برگزار نمود.

جریان دانشجویی در طول تاریخ پر فراز و نشیب خود در مقاطع مختلف دچار آسیب های فراوانی گردیده که آسیب شناسی و واکاوی هرکدام گام بلندی در جهت تعالی این جریان به شمار می آید. به جرأت میتوان گفت مهمترین این آسیب ها نفوذ عناصر سیاسی در بدنه جریان دانشجویی میباشد که تبعات منفی و پیامد های نامیمون آن گاها حتی به استحاله یک مجموعه دانشجویی نیز منجر میگردد.

  اتفاقی که بارها و بارها به وقوع پیوسته و هر بار نیز هزینه های جبران ناپذیری را به این جریان تحمیل نموده است. در ادامه تنها به یک نمونه از این موارد که به غائله خرم آباد شهره شد اشاره میگردد0  

حدود یکسال پس از واقعه 18 تیر  در شهریور ماه سال 1379 دفتر تحکیم وحدت که طی یکسال گذشته تجربه تلخی از خود در اذهان عمومی به جای گذاشته بود ، علی رغم اعتراضات مردمی هفتمین اجلاس خود را با عنوان "آینده اصلاحات در ایران" در شهرستان خرم آباد برگزار نمود.

این درحالی بود که مسئولین سیاسی و امنیتی استان لرستان اجازه برگزاری این اجلاس را منوط به ممنوعیت حضور برخی عناصر افراطی همچون سروش و کدیور صادر کردند. اما با این اوصاف معاونت سیاسی وقت استانداری لرستان که خود از اعضای حزب مشارکت بود با اصرار و هماهنگی برخی ازعناصر این حزب نظیر مصطفی تاج زاده -معاون سیاسی وقت وزارت کشور- با نادیده گرفتن این پیش شرط ، شرایط را جهت حضور عناصر افراطی مهیا نمود.

همانگونه که پیش بینی می شد سخنرانی های تحریک آمیز و تنش زا توسط مدعوین و حضور عناصر تابلو دار سیاسی در نخستین روزهای این اجلاس موجب شکل گیری تجمعات اعتراض آمیز توسط مردم ولایت مدار خرم آباد در اقصی نقاط شهر و علی الخصوص در فرودگاه این شهر شد. اوج این اضهار نظرات گستاخانه را میتوان سخنرانی عباس عبدی در روز سوم اجلاس فوق نامید که در طی آن اختیارات رهبری غیر شرعی و غیر قانونی خوانده شد!

در روز چهارم اردوی سیاسی این تشکل شبه دانشجویی، حزب مشارکت خرم آباد با صدور بیانیه ای هواداران خود را به حضور در خیابان ها و تجمع و راهپیمایی فرا خواند. این راهپیمایی که به ظاهر در جهت اعلام حمایت از دولت ترتیب داده شده بود عملا به محلی برای سر دادن شعارهای هنجار شکن و ضد نظام مبدل گشت. ساختار شکنان به این اقدام بسنده نکرده و با اجیر کردن اوباش اجاره ای خود، دست به درگیری مسلحانه با نیروی انتظامی زده و به این ترتیب آشوبی در شهر به پا کردند که تا چند روز ادامه داشته و موجب وارد شدن خسارات سنگینی به اماکن عمومی و دولتی شد. این درگیری ها همچنین موجب شهادت یکی از مأمورین نیروی انتظامی و مجروحیت ده ها تن از مردم گردید.

خشم و انزجار از این وقایع منجر به شکل گیری تحصن مردم در مقابل بیت امام جمعه شهر در اعتراض به اهمال مسئولین شهری و استانی شد و برخورد با عوامل نا امنی و رسیدگی به بی کفایتی مسئولین استانداری به عنوان خواسته اصلی آنها مطرح گشت.

نکته ای که باید توجه ویژه با آن داشت نقش محوری برخی از سران حزب مشارکت و سازمان مجاهدین انقلاب در این حادثه می باشد که در موارد مشابه -نظیر حادثه کوی دانشگاه- نیز ید طولایی در غائله آفرینی و ایجاد شانتاژ در محیط دانشگاه و فضای جامعه داشته اند.

با نظر به کارکرد احزاب سیاسی و اهداف آنها که نیل به قدرت در رأس آنها می باشد، استفاده ابزاری سیاسیون از جریان دانشجویی و تبدیل آن به پیاده نظام خود، یکی از خطرناک ترین روش های ممکن جهت رسیدن به این هدف بوده و همانگونه که ذکر شد در مقاطع مختلف تاریخی همانند غائله خرم آباد، کوی دانشگاه  و به عنوان آخرین نمونه فتنه 88 ، نفوذ احزاب و گروه های سیاسی در دانشگاه ، آثار شوم و نامبارکی از خود به جای گذاشته که هرگز از حافظه تاریخ پا نخواهد شد. 

نکته ای که توجه به آن حائز اهمیت می باشد آن که در حال حاضر نیز این ویروس مسری کماکان به گرفتن قربانی از درون جریان دانشجویی ادامه میدهد. اگر دیروز برخی در دولت اصلاحات با سیاسی کاری و سؤ استفاده از شور و نشاط دانشجویان و توان تشکل های دانشجویی در فضای سیاسی کشور موج سواری کرده و جولان می دادند امروز نیز برخی عناصر نفاق پیشه و مسئله دار سیاسی در دل دولت دهم به لابی گری و تیم سازی در بین تشکل های دانشجویی مشغول بوده و عملا استقلال آن ها را که مهمترین وجهه  در کارکرد سیاسی به شمار می آید نشانه گرفته اند.

لیکن با نظری اجمالی به تاریخ و نیز با عنایت به فرموده های مقام معظم رهبری که دانشجویان را اکیدا از سیاسی کاری منع نموده اند و با علم به اینکه تبدیل شدن به پیاده نظام احزاب، مصداق بارز سیاسی کاری می باشد لذا حفظ استقلال جنبش دانشجویی و لزوم پرهیز از ورود به بازی های سیاسی باید در رأس خطوط قرمز این جنبش قرار گیرد تا از تندباد حوادث و رخدادهای سیاسی و تبعات منفی آن ها در امان قرار گیرد.