علاوه بر مراودات تجاری ، وابستگی اروپا به انرژی ایران نیز قابل توجه است. بر اساس گزارش موسسه تحقیقات کنگره آمریکا بازار نفت ، با از دست دادن نفت ایران فلج خواهد شد. این موسسه جزئیات صادرات نفت ایران را چنین اعلام کرد: 4 درصد به چین، 7 درصد به فرانسه،14 درصد به بلژیک ، 11 درصد به ایتالیا ، 22 درصد به یونان ، 9 درصد به کره جنوبی، 22 درصد به ترکیه و ...

اسپانیا بر اساس چینن وابستگی هشدار داد که «اتحادیه اروپا در یک موقعیت بسیار حساس قرار گرفته است چون ایران یکی از اصلی‌ترین تأمین کنندگان انرژی نفت و گاز اروپاست و ما در وضعیت مشابه آمریکا نیستیم که سالها است تجارت نفت با ایران ندارد. ما یک وابستگی شدید به نفت ایران داریم و در نتیجه نسبت به تحریم‌ها حساس‌تر هستیم.»

بنابر این با توجه به موقعیت ایران در شبکه اقتصادی و مالی اروپا، سیاست های تحریمی در این خصوص بسیار دشوار و در صورت اجرا دوام زیادی نخواهد آورد. به همین جهت اروپایی‌ها در برابر درخواست های آمریکا در خصوص توسعه تحریم‌های مندرج در قطعنامه 1737 واکنش نشان داده و اعلام کردند:

«از نظر حقوقی تحمیل تحریم بر مؤسسات و شخصیت‌هایی که صریحا در قطعنامه شورای امنیت به نام آنها اشاره نشده کاری دشوار است.» به همین ترتیب ، گروه 7 کشورهای صنعتی از درخواست آمریکا برای تحریم بانکی ایران مخالفت کردند.

چنین واکنش هایی نشان می دهد که ادعای برخی از افراد در داخل مبنی بر این که کمیته تحریم که بر اساس قطعنامه 1737 در شورای امنیت تشکیل شده می تواند موضوعات تحریمی جدیدی را افزایش دهد، نادرست است و بسادگی چنین اتفاقی نخواهد افتاد. در این خصوص مواضعی که روس ها و چینی ها در خصوص تداوم همکاریهای اقتصادی خود با تهران گرفتند نیز آشکار کننده نادرستی تحلیل برخی از شخیصت های سیاسی داخل کشور است.

2- تجربه روابط اروپا و ایران طی 28 سال انقلاب نیز نشان می دهد که اروپا نمی تواند دنبال روی مستمر سیاست های آمریکا باشد . چند مقطع از فراز و نشیب مناسبات اروپا وایران مثال زدنی است.

اول؛ پس از جنگ تحمیلی اروپایی ها با فتوای قتل سلمان رشدی از سوی امام راحل تمام سفرای خود را از ایران فراخواندند و مناسبات خود را با ایران معلق ساختند اما دیری نپایید که درخواست بازگشت سفرای خود به تهران را کردند.

دوم؛ زمانی که آقای هاشمی رفسنجانی در واکنش به ترور اسحاق رابین نخست وزیر رژیم صهیونیستی گفته بود که تیر غیبی او را به هلاکت رساند، اروپایی ها واکنش نشان داده و طی اقدامی سفرای خود را از ایران فراخوانده و روابط خود را با ایران قطع کردند. این مساله نیز طولی نکشید که اتحادیه اروپا سفرای خود را به ایران برگرداند.

سوم؛ اروپایی ها بخاطر اخراج سفیر آلمان، سفرای خود را از ایران فراخواندند و بار دیگر مناسبات خود را با ایران معلق کردند. کشورهای اروپایی پس از مدت کوتاهی به بهانه انتخابات دوم خرداد 1376 خواهان بازگشت سفرای خود به تهران شدند اما جمهوری اسلامی ایران برای این بازگشت شرطی گذاشت و با تحقق آن روابط دوطرف برقرار گردید.

نکته اساسی فراز و نشیب روابط دیپلماتیک اروپا و ایران در این است که کشورهای اروپایی نمی‌توانند جمهوری اسلامی ایران را نادیده بگیرند.

 زیرا ایران کشور بزرگی است و دارای موقعیت های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی و دیپلماتیک بالایی می باشد. چنین شرایط و موقعیتی قابل انزوا و محصور سازی نیست . مبارزه با کشورهایی مانند ایران ، هیچوقت مبارزه برد-باخت نخواهد بود بلکه ضربه زنندگان به ایران خود نیز آسیب خواهند دید. به تعبیر فنی آن، مبارزه باخت-باخت خواهد بود. این فرایند همان عاملی است که همواره اروپایی ها را پس از یک دوره کوتاه قطع روابط به تجدید مناسبات با ایران وادار ساخته است. نکته دیگری که در اینجا حائز اهمیت است این است که عده ای در داخل همواره تهدیدات بیرونی را بسیار بزرگ و هیولایی می بینند و در سایه چنین تصویری ایران اسلامی را بسیار ضعیف و آسیب پذیر و بدون کمترین شاخص قدرت ارزیابی می کنند. در حالی که در صورت تکیه بر توانمندیهاو فرصت‌های ایران می توان راه حلهای عزتمندانه در برابر فشارها پیشنهاد داد.

3- چشم انداز روابط اقتصادی ایران با کشورهای اروپایی نشان میدهد که قطعنامه 1737 قادر به تاثیر در حوزه های خارج از فناوری هسته ای نیست . اساسا قرداردهایی که در شرایط فشار سیاسی علیه ایران با جمهوری اسلامی منعقد می شود، بیانگر این پیام است که اروپایی ها حاضر نیستند محمل سرمایه گذاری های خود را از ایران بی ثبات سازند. به عنوان نمونه پس از قطعنامه 1737 آمریکایی‌ها کشورهای اروپایی را تحت فشار قرار دادند تا تحریم هایی فراتر از قطعنامه 1737 علیه ایران وضع کنند، اما با واکنش منفی این کشورها مواجه شدند . جالب اینکه همزمان با فشارهای گسترده‌ آمریکا کمپانی نفتی دولتی اسپانیا «ریسول» به همراه کمپانی هلندی-انگلیسی «شل» پیش قراردادی به مبلغ 3/4 میلیارد دلار با شرکت ملی نفت ایران به امضا رساندند.